W ramach autorskiego projektu CODZIENNIE KROK DO PRZODU zamieszczamy opowieści zwykłych-niezwykłych kobiet, które poznałyśmy w naszej fundacji lub które przewinęły się przez nasze życia przy okazji różnych naszych działań, wyjazdów, wydarzeń. Zaprosiłyśmy je do tego, żeby podzieliły się z innymi swoimi doświadczeniami, żeby opowiedziały o tym, jak udało im się podnieść po różnych życiowych zawirowaniach i nie tylko wstać, ale CODZIENNIE stawiać chociażby ten jeden KROK DO PRZODU! To kobiety, które uwierzyły, że warto się starać i żyć jak najpełniej się tylko da. Kobiety w różnym wieku, z różnych miejsc, z różnym wykształceniem, pochodzeniem, zasobnością portfela – prawdziwa przebogata mozaika!
Do fundacji weszła młoda, piękna, wysoka dziewczyna. Znamy się od jakiegoś czasu. Na początku nasze spotkania były nieco tajemnicze, ale z czasem Weronika* zaczęła mówić o sobie coraz więcej i to były słowa z rodzaju tych dobrych i bardzo wartościowych, i dla mnie, i dla innych kobiet. Weronika ma bardzo przyjemną umiejętność komentowania rzeczywistości: z odrobiną wycofania i delikatności, ale trzeźwo i rzeczowo, a to wzbudza ufność i powoduje, że chce się jej słuchać.
Spotkałyśmy się, spisałam to, czym Weronika zechciała się ze mną podzielić, po to bym przekazała to dalej Wam. Było emocjonalnie i zapewne niezbyt dla niej łatwo, ale miałam wrażenie, że oczyszczająco. Mijały godziny, miałam się zabrać za spisanie tego co usłyszałam, ale poczułam, że to zbyt delikatna materia, której na pewno w żaden sposób nie chcę uszkodzić. Zapytałam więc, czy teraz, po naszej rozmowie, zrobi to sama. Zgodziła się chętnie.
Nieraz takie opowieści o skrawkach własnego życia, które zadźwięczą w uszach osoby opowiadającej, zaczynają się porządkować, układać, nabierać kształtów. Mam wrażenie, że to właśnie zdarzyło się Weronice.
Weronika o sobie:
Kiedy 5 lat temu zmarli rodzice w niedługim odstępie czasu mój świat się zawalił… Długo się obwiniałam, choć w gruncie rzeczy wiedziałam, że nie mogłam nic zmienić, bo oni nie chcieli niczego zmienić w swoim życiu. Nałóg to coś nad czym bardzo trudno zapanować.
Jak sobie z tym wszystkim poradziłam? Miałam przy sobie przyjaciół, którym zawszę będę wdzięczna za ich obecność. Niektórzy z nich są przy mnie do dziś, a niektórzy byli tylko przez jakiś czas, ale za to przez ten ważny i trudny dla mnie okres. Oni dawali mi siłę, podnosili, kiedy uginały mi się kolana, po prostu byli. Nie ważne, ile razy upadniesz, liczy się to ile razy się podniesiesz i pójdziesz dalej. Nie umiem sobie tego wytłumaczyć, ale zawsze pojawiały się w moim życiu osoby potrzebne mi w danym czasie, jak ja to mówię, moje anioły.
W międzyczasie w moim życiu pojawił się taniec, który pomógł mi w walce z nieśmiałością, rozbudził apetyt na podróżowanie. W końcu coś sprawiało mi przyjemność, wywoływało uśmiech, w końcu chciało mi się żyć! Dzięki niemu na nowo rozbudziła się moja kobiecość, skrywana za powyciąganymi swetrami i spodniami. Nauczyłam się na siebie patrzeć w lustrze i akceptować to, co w nim widzę. Nauczyłam się też spędzać czas sama ze sobą i doceniać te chwile. Ktoś mnie kiedyś zapytał: „Jak nie polubisz sama siebie, to jak chcesz, żeby inni ludzie ciebie lubili?” i to był taki kopniak, że do dziś mnie kopie, jak sobie przypominam te słowa. Dziś z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że siebie lubię (czasem bardziej lub mniej, ale jednak;) ).
*Weronika – na prośbę rozmówczyni, jej imię zostało zmienione.