„Gdy dziecko umiera bez chrztu i jest bardzo maleńkie, tak do trzynastu centymetrów, robi się mu pokropek zamiast pogrzebu.” [s.19]

„Potem przy­szli po mnie, żebym już szła na salę operacyjną. Nie po­tra­fi­li mi wy­ja­śnić, dla­cze­go mam zdej­mo­wać majt­ki, ale po­sta­no­wi­łam ulec ich ir­ra­cjo­nal­nej ar­gu­men­ta­cji, bo prze­cież mógł to być mój ostat­ni raz ule­ga­nia ir­ra­cjo­nal­nej ar­gu­men­ta­cji w kwe­stii zdję­cia maj­tek. A na stole ope­ra­cyj­nym mój gi­ne­ko­log po­wie­dział:

– Ach, za­po­mnia­łem panią zba­dać.

I wtedy się oka­za­ło, że już od dłuż­sze­go czasu rodzę, wła­ści­wie koń­czę już, tylko byłam roz­pro­szo­na fu­ga­mi i nie za­uwa­ży­łam.

Potem zaś po­to­czy­ło się wszyst­ko bły­ska­wicz­nie: wy­ję­li ma­łe­go, wy­glą­dał jak biała kieł­ba­sa, wzię­li go do po­ko­iku obok na metraż, pe­dia­tra gwizd­nął na męża, żeby z nimi po­szedł, i prze­sta­ło dzia­łać znie­czu­le­nie. Po­wie­dzia­łam ane­ste­zjo­lo­go­wi, że chyba prze­sta­ło dzia­łać znie­czu­le­nie, na co on po­wie­dział:

– Co też pani!

I to jest ten pre­cy­zyj­ny mo­ment, w któ­rym się w nim za­ko­cha­łam. Jesz­cze na chwi­lę wró­cił pe­dia­tra z moim mężem, prze­ka­zać wynik me­tra­żu.

– Pięć­dzie­siąt sześć cen­ty­me­trów – po­wie­dział, na co mój mąż zwró­cił uwagę, że pan pe­dia­tra chyba źle zmie­rzył, po

czym obaj znów wy­szli do po­ko­iku. Potem po­szli ane­ste­zjo­log, gi­ne­ko­log i po­łoż­na, mó­wiąc mi przed­tem miło:

– Dzię­ku­ję.

– Rów­nież dzię­ku­ję – po­wie­dzia­łam.

I zo­sta­łam tylko ja z drugą po­łoż­ną, ja – pła­cząc, po­łoż­na – myjąc mnie. Ka­fel­ki były w ko­lo­rze spra­nej kaki.

Na­stęp­nym razem będę chcia­ła opo­wie­dzieć o śmier­ci z bal­ko­nu mo­je­go kota Pawła.” [s.8]

Obsoletki – Justyna Bargielska

Wyd. Czarne, Wołowiec 2010