Alice Munro w krótkich formach przekazuje życie zwykłych ludzi, które są muśnięciami pędzla, jak u impresjonalistów. Bardziej skupia się na opisie relacji w jakie wchodzą budowane przez nią postaci, niż na szczegółowym opisie ich samych. 

Jej książki nie idealizują miłości, nie propagują uczucia aż po grób, bez rys i zawirowań. Krążą wokół niej, ale jej nie mitologizują.

Munro pisze jakby z perspektywy, ze spokojem. O odchodzeniu, stratach, chorobach i śmierci również.